Dit project bevat beeld dat geschoten is op locatie, om samenwerking met mensen en partijen in Limburg te onderzoeken. Hierbij is documentaire fotografie benut om feitelijke situaties ter inspiratie voor latere kunstfotografie in kaart te brengen. Het project strandde in deze oriëntatiefase. Dit resultaat betreft dus geen beoogd doel maar restmateriaal als onderdeel van een eigen eerste stap.
Nederlandse Mijnen brengt oud mijnwerkers en diens familieleden in beeld. Het project benadert het thema transitie in psychologische en economische zin. De rol van (oud) arbeiders wordt verbeeldingsrijk benaderd op sociale en economische locaties, zoals hedendaagse bedrijven die boven oude mijnen gebouwd zijn. In het geval van voldoende fondsen, zal journalist/beeldend kunstenares Stephanie Jansen interviews afnemen, geinspireerd door sociaal historische en wetenschappelijke informatie (via haar familie in Limburg en hun rol in een archief). Het IJzeren Gordijn zou het ontwerp van een boek op zich nemen. Schrijver en acteur Maarten Brorens (zie foto) is als expert betrokken (evt. voorwoord). De foto van hem betreft een eerste projectfoto met persoonsgebonden attributen.
Vooralsnog begon ik zelfstandig met dit project en trad ik tegelijkertijd in gesprek met partners en sponsoren. Ondanks het belang van autonomie stond samenwerking centraal, om de kracht van Parkstad multidimensionaal te verbeelden. Het verleden wordt op artistieke wijze samen gesmolten met het heden. Zo kan de huidige generatie vernieuwende inzichten opdoen over de bouwstenen van de Nederlandse samenleving na WOII, een periode waar veel over gezwegen is en waarbij emoties geregeld nog oplaaien in Limburg.
De steenkoolmijnen waren grotendeels in handen van de Nederlandse staat en de levens van arbeiders vertonen enkele paralellen met de levens van arbeidsmigranten in de jaren ’70. Veel oud mijnwerkers hebben na fysieke arbeid, werkeloosheid en een verloren gewaande veiligheid of eer; een vorm van diepe acceptatie gevonden, ondanks gezondheidsproblemen, op een wijze die voor de kijker verrassend en ook integer verbeeld kan zijn. En waarbij grenzen van het persoonlijke en maatschappelijke domein subtiel worden verlegd.
Het projectvoorstel is afgewezen door het Mondriaan Fonds. O.a. omdat de onderzoeksfase op locatie als begin van het project werd gedefinieerd en dit tegen regels zou indruisen. Het Fonds verwarde documentaire vooronderzoek beeldmateriaal met uiteindelijke kunstfoto’s, terwijl duidelijk was aangegeven dat dit beeldmateriaal diende om ontwikkelingen op locatie in kaart te brengen – ipv achter een bureau in Amsterdam. Als single mother had ik tijd noch wil om tegen soorts onderbouwing in te gaan. Het AFK moedigde me van harte aan om opnieuw een aanvraag te doen en mezelf als kunstenaar hierbij centraler te stellen. Met deze feedback ben ik in de periode erna zelf open aan de slag gegaan.
Zie voorbereidend onderzoeks beeldmateriaal van de regio Heerlen ten tijde van de opstartfase van het project in 2015, met dank aan vele enthousiaste partijen in Limburg, dankjulliewel! Het was een hartverwarmende en leerzame tijd!
www.facebook.com/media